Mekân aynı mekân
Zaman aynı zaman
Sanki savrulmadan
Kaderine tutunmuş gibi
Yirmi üç insan

İki öğretmenden
Biri bana yabancı: o
Diğeri ona yabancı: ben
Ve yirmi bir öğrenci
Birbirine yabancı hepsi

Kâh oturuyorum
Kâh bedenimi çıkarıyor
Ruhumu uçuruyorum
Ara sıra
Bir o yana
bir bu yana
Pınarhisar’da izlediğim mahkûmlar gibi
Volta vuruyorum

Üç farklı gözlemci
Gözlüyormuş hepimizi
Biri geziciymiş:
Elinde tutuyor ipimizi
Biri mekanik göz:
Duvardan bakıyor
Bir diğeri insanmış:
Öğrenci maskesi takıyor

Ben takmıyorum kimseyi
İşimi yapıyor
Gezdirip duruyorum enseyi

Bakıyorum
Kimi yüzlerde sınav gerginliği
Kiminde çöl sıcaklığı
Kimi gözlerde ümit ışığı
Kiminde döl bitkinliği

Bitirince yumuşak uçlu kalemle karalamayı
Unutmasınlar kaderlerini kodlamayı

Bakıyorum
Bitirince kâğıdını bıraktı biri
Adı Denklem’di, kendi sosyalci
Yavrum, annen baban matematikçi mi
Anlıyorum
Çok güzel denklem kurmuşlar
Ama çözememişler
Kendi kurdukları denklemi