Boş bırakmıştı Ahfeş
Keçisinin boynunu boynuzlarını
Bağlamıştı ipini belinden
Belki anlar diye dilinden
Yalana yalana yemlenirken
Karpuz kabuğu çikolata
Yedire yedire anlatmış ne bulduysa
Daha iyi anlasın diye
Kimi masal anlatmış
Kimi hikâye
Başarırsa
Muasır medeniyetler seviyesini
Edecekmiş hediye
Zeki bir öğrenciydi keçi
Can kulağıyla dinlerdi sanki
Ahfeş, sınav olmadan olmaz derdi
Ara sıra onu sigaya çekerdi
Önüne dört beş seçenek sunar
Hangi seçenek doğruysa keçi onu yerdi
Bu gidişle bütün doğruları tükenecekti

Yine bir gün Ahfeş
Hayatının dersini verecekti
Toplumları ayakta tutan
Tutmayanları yutan
Temel değeri gösterecekti
Bütün eğitim yöntemlerini denedi
Nafile hiçbiri kâr etmedi
Anladı mı diye
Ne zaman çektiyse ipini
Keçi dönüp kıçıyla dinledi
Ahfeş düşündü durdu
Sonunda reel gerçeği buldu
Yaşatarak öğretecekti
Bir tarafa kuzuyu koydu
Öbür tarafa bağladı kurdu
Sen hâkimsin dedi keçiye
Haydi hükmünü ver, hüküm sende
Keçi  bir kurda baktı bir kuzuya
Birinin başı boş, diğeri bağlı
Başı boş olan çelimsiz
Hep yer bir iş göremez
Kurdun beli güçlü, boynu kalın
Hem bitirim hem alımlı
Böyle kurdun iş görmesi engellenemez
“Öyleyse kurdu çözün, kuzuyu bağlayın!”

Zavallı Ahfeş dizini bile dövemedi
Çünkü kurt önce Ahfeş’i yedi