Ya bu dünyada
İnsan insan gezen herkes deli
Ya da benim bu âlemin tek delisi
Duymuyor diye dışarının kuşu, içerinin kedisi
Canlı cansız varlıklar eleştirmiyorlar diye bizi
Hepsi nasıl da mutlular
Duymuyorlar kendilerinden başka kimseyi

Bir zamanlar
Hakkımızda dedikodu yaptıklarından şüpheleniyordum
Ve gözlerinde gizleniyordum bir casus gibi
Nasıl da gülüyordu kediler sinsi sinsi
Ve nasıl da belli oluyordu bıyık altından güldükleri
Titriyordu içten içe bıyıkları
Ve dahasını söyleyeyim
Kendi kulaklarımla duydum
Dedikodu yapıyorlardı muhabbet kuşları
“Ne kadar da çirkin senin ev sahibenin sesi!”
“Seninkinin sesi de öyle ama bir araya geldiler mi ikisi
Nasıl da durmadan ötüp duruyorlar!
Gizlice, sevinçle ve gizli hain düşüncelerle birbirine karşı
“Duymuyor sanıyorlar hiç kimse aptalca…”
“Oysa duyuyor onları her şey kendi kulaklarından başka…”
“Hatta ağızlara kilit vurulduğunda şahitlik edecek burunları ve diğer organları”
“Hatta ayıptır söylemesi hiç utanmayacaklar mı
Her şeyi açığa vurunca apışları”
“Hepsi neyse de arkadaş bari güzel olsa da sesleri…
Ötüp dursalar bozulmasa âlemin ahengi.”

“Sahi kendini bilmez insanoğlunun kendini bileceği bir gün gelir mi?”

“Sahi biraz da biz ötüşelim kardeş!”
“Ötüşelim de duymayalım bu bed sesleri…”