siz Kadir’i bilir misiniz
hani iki dil bilir; ama dili kilitlidir
içi de sessiz midir bilmem ki
niçin oynar dudakları sanki
kıvraktır dudakları
üfler yüzümüze bulutları
dilimiz dolanır
erir gözlerimiz

hani vaktin tik tak’ları gibi duramazken yerinde
niçin kayar gözleri bazen sol yere
bin savaş artığı gibidir Kadir
ama bağları koparmıştır bir kere
bazen hatırlar mı Kadir bilmem ki
niçin kayar gözleri bazen sol yere

Kadir, dilidir kalbimin dilimden öte
bende çığlık, gözyaşı, ölü sessizliği
Kadir’dir yaşayan içimde
Ara sıra andan ayrılır mı Kadir bilmem ki
niçin kayar gözleri bazen sol yere

hadi Kadir anlat bize kendini
intikam mı alıyorsun
eğleniyor musun âlemle
benim gözlerim sığmaz mı diyorsun kelimelere
konuş Kadir
konuş hadi
anlat bize kendini
…

siz Kadir’i bilir misiniz
Kadir, dilidir kalbimin dilimden öte
kaderimizi taşır gözlerinde
kıvrılmıştır dudakları
iki dil bilir; ama dili kilitlidir
yüzümüze üfler bulutları
dilimiz dolanır
erir ellerimiz
ay dolanır
ve biz tükeniriz

ben Kadir’i bilir miyim, bilmem ki
Kadir sade bir gözdür belki
sonsuza akan, sonsuzu taşıyan ve bitimsiz…

***

Kadir’im;
parçalanmış ciğerparem, yaralı yüreğim, kanatları kırık güvercinim
iç âlemine kimsenin göz atmasına bile izin verilmeyen kaderim
sen havaya sigara dumanı yükleme dışında kimseye sorumluluk yüklemeden
sigara dumanın gibi bir görünüp bir kaybolan
her sabah yeniden doğan
tekrar görününceye kadar gerçekten kaybolansın

ağzı var dili yok kaderim
sen sadece gözleriyle yaşayan
sadece annesinin karnında ömrünce ölü yatan
bebekçe büyüyen ve bir türlü doğmayan
kalbimin ihtiyar atan kalbi
benim “milyer”li ciğerim
sen hepimizden çok sevilensin; ama sadece görününce var, gözden ırağa düşünce yok olansın
her canın hak ettiğince yaşayabildiği yer olsaydı dünyamız
eğlencelik çekirdek gibi mi olurdu hayatınız

Kadir’im
kaderim benim, ağzı var dili yok canım
sana “Hakkını helal et, vicdanım!” bile diyemedikten sonra ağzı var dili var olmak
bu da benim azabım!