İlkokul sırasına ilk, senin o sevgi dolu gözlerinin karşısında oturmuştum “Ali Bey” öğretmenim… Sadece ilk dönemin bir bölümünde okutmuştun beni ama sen benim en uzun süreli öğretmenim oldun; çünkü senin bütün çocukları içinde yaşatacak kadar büyük yüreğinin önünde öğrenmiştim okuma-yazmayı…

Bugün toprak elbisenden soyunup sonsuzluğa uçtuğunu öğrendim öğretmenim…

Seninle okurken evimiz yanmıştı; o gün yanık önlüğümü giymiş, yanık kitaplarla gelmiştim yanına. Bugün de sen dünya namına neyin varsa hepsini yaktın gidiyorsun öğretmenim…

Benim yüreğim de yanık, bugün… Gelemiyorum seni uğurlamaya….  Bu gurbet diyarından dua kuşlarını uçuruyorum sana öğretmenim… Samimiyetsizlik kafesinden çıkabilirlerse eminim gelirler yanına…

O kadar okudum, başı sağ olmak Rabb’in huzuruna varmaktan daha güzelmiş gibi, niçin gidenlere ağlanıp ardında kalanlara baş sağlığı dilendiğini bir türlü öğrenemedim öğretmenim…

Bugün senin günün: Dua kuşlarıyla birlikte gerçek âleme yolculuğa çıkıyorsun… Güle güle git öğretmenim… Allah’a emanet ol!                                                                                            (8.5.2016)