Abdüsselam’da hafızlık yapan, küçük, çöp gibi, çelimsiz bir çocuk vardı. Sulu yemek yemez; kuru birkaç lokma ne bulursa onunla doyururdu karnını. Akşam yemeklerinde makarna, pilav kalmamışsa melek gibi iki kadından biri yetişirdi imdadına, çağırırlardı akşam kahvaltısına. Biri, 17 Ağustos 1999’da sonsuzluk âlemine göçen rahmetli hocam Hüseyin Yılmaz’ın sevgili eşi, bugün, en kutlu yolculuğuna çıkmış.

Bütün duygu ve düşüncelerin yüreğimizden geçip gittiğini, geçmişin koridorlarında kaybolup yittiğini zannetsek de her şeyimiz ömür defterimizde birikiyor: küçük bir ikram, gülümseyen gözler, tatlı dil, dualı sözler… bazen büyük işlerden çok daha anlamlı, çok daha değerli, unutulmaz…

İyi insanlar!.. Siz her şeyinizi alıp gitseniz de bu fani dünyadan alıp götürdüğünüz defterinize biz buradan, Rabb’imiz izin verirse, dualarımızı yazmaya devam edeceğiz: Rahman ve Rahîm Rabb’imizin cennet sofrasında bütün sevdiklerinizle buluşmanızı diler, bizi de sofranıza davet etmenizi ümit ederiz. Yüce Yaratıcı’mız kabul buyursun!                                                (5.4.2017)