Bir iki sayfa okuduktan sonra kitabımı kapayıp bu sefer ufuk kızıllığını bulutların üstünden seyre dalıyorum. Penceremizin yanından geriye doğru akıp gider gözükecek herhangi bir nesne olmadığından uçağımız korkunç bir hızla uçtuğu halde kar yığınlarıyla kaplı engebeli bir arazi üzerinde duruyor gibi… İnişe yaklaştıkça tek tük ışıkları yanıp kaybolan balıkçı tekneleri zannettiğim mini mini nesnelerin aslında İstanbul’un koca koca adaları olduğunu fark ediyorum… İnerken boşluğu dolduran havaya sürttükçe çelik kütle derinden sarsılıyor…

Düşünmeden kabul ettiğimiz birçok şeyin aslında yanılsama olduğunu sonradan fark ediyoruz, bazen de düşünerek elde ettiklerimiz farkına varamadığımız yanılsamalarımız oluyor. Bunlar, hayatın içinde farkına vardıklarımız, ya da farkına varamasak da hayatta bırakacaklarımız. Ya öldüğümüzde farkına varacaklarımız?..