Ben şairim
Sözcükleri suda sektirir dilim
Armut toplar elim
Bir hırka bir kilim
Tacı tahta koyar
Gönlüm akar akar
Aka aka arzı oyar
Şahidim göğe asılı kandilim

Sözler arasına sızmışsa münafık bir söz
Ruhunun gölgesine bakar anlarım
Haremime katılmışsa hain bir göz
Varsın açmasın hiç dudaklarını
Gamzesinden yakalarım

İçimde sonsuz bir kâinat var
Kâinatta ne varsa içimde yaşar
Yıldızlar altında insanlar tek tük
İçimdekiler içime sığmaz taşar

Ben şairim
Bedenim toprak dudağım gül kokar
Gülü toprak besler, gök sular

Şair, kendi gözyaşıyla yıkanır
Üşürse kendini yakar ısınır
Ne korkar ansızın çıkandan
Ne uçandan
Ne akrepten ne yılandan
İnsandan korktuğu kadar